Geen enkele discussie. De lichtkleurige zalmroze rosé’s zijn met voorsprong het meest fashionable. En met voorsprong doel ik op een Verstappen-esque voorsprong. Maar het genre rosé vertegenwoordigt een heel spectrum van verschillende stijlen, kleuren en intensiteiten, gaande van een delicate ‘onion-skin’ rosé tot de hele intense robijnrode varianten welke, toegegeven, meer gelijkenissen hebben met een rode wijn dan een rosé. Wij in ons Belgenlandje zijn gewend aan de lichtere stijl, quasi steeds het resultaat van de direct press-method. Deze methode zou je, in grote lijnen, goed kunnen vergelijken met de klassieke manier voor witte wijn-productie gecombineerd met enkele uren skin contact (denk aan een klassieke rosé uit de Provence). Of zelfs zonder skin contact, de manier voor de productie van Vin Gris. Direct press-rosé’s zijn speels, licht verteerbaar en kunnen flink gekoeld getikt worden. De keerzijde? Deze stijl van rosé is verfrissend maar is zelden of nooit de meest complexe & gelaagde variant.
Twee andere varianten, blenden en saignée, rechtvaardigen een vermelding, maar zijn in de praktijk vandaag eerder zeldzaam. Saignée, oftewel bleeding, is een gedeelte van de wijn laten afvloeien om zo de rode wijn geconcentreerder te maken en van het resulterende bijproduct een rosé van te maken. Toegegeven; dat leest negatief, maar is het niet per definitie. Sommige producenten en appellaties hebben er zelfs hun specialiteit van gemaakt. Het blenden staat dan weer exact waarvoor je denkt dat het staat; witte en rode wijn bij elkaar vermengen, wat logisch klinkt, ware het niet dat deze methode door de Europese Unie enkel in de regio Champagne toegestaan is. Dan rest er ons nog één methode, diegene waaraan dit Pulitzer-waardig stukje schrijven aan opgedragen werd door ondergetekende: maceration.
Een rosé wijn op basis van de maceration method blijft voor enkele uren langer in contact met de (blauwe) schil van de druif. Exact hierdoor wordt er een extra hoeveelheid aan kleur en smaak geëxtraheerd. Dit type van rosé staat in de volksmond beter bekend als de ‘donkerkleurige rosé’s’ van de wijnwereld. En waar deze diepkleurige rosé’s onrechtvaardig genoeg ook nog steeds mee worden geassocieerd is ‘zoet’ en ‘intens fruitig’, karakteristieken dat ze eigenlijk al lang geleden van zich hebben afgeschud. Uiteraard zijn deze wijnen, mede vanwege de productiemethode, aromatischer én intenser. Maar daarnaast zijn ze ondanks hun kleur vaak ook beendroog, met zelfs wat tannines op de afdronk om die extra bite en je-ne-sais-quoi te brengen.
Dat deze macerations intenser en steviger zijn dan een direct press rosé staat als een paal boven water. Maar net datgene dat op het eerste zicht (Heb je hem?! Zicht! Kleur! Nee?) een zwakte lijkt, en dan doel ik op de kleur, de intensiteit en het body, is paradoxaal genoeg eveneens haar sterkte. Deze categorie is met sprekend gemak het Manchester City van de rosé wijnen.
Geen enkel ander type van rosé laat zich namelijk beter huwen aan de eettafel op gastronomisch vlak. Het voordeel van dieper gekleurde rosé’s is dat ze een heel stuk veelzijdiger zijn bij gerechten. Laten we eens samen, jij en ik, een zwembadrosé er ter vergelijking naast plaatsen. Superleuk, verfrissend en easy going in het lente/zomerzonnetje. Klopt. Maar wat als je de wijn gaat combineren met gedurfde (Oosterse) smaken? Of bij een barbecue? Of bij (vegetarische) groentebereidingen, heeft die ene zwembadrosé dan nog steeds voldoende textuur en complexiteit om haar mannetje te staan tegenover al die uiteenlopende smaakprofielen? Een rijkere, wat meer uitgesproken textuur met zelfs wat tannines op de afdronk zijn dan simpelweg the way to go. Uiteraard mogen deze wijnen even gekoeld gedronken worden als een direct press. Maar probeer eens enkele graadjes minder koud, je zal versteld staan van de lagen complexiteit welke uit je glas zullen springen.
Produceert elke regio en producent dit soort rosé’s? Neen, verre van zelfs. Een vuistregel is dan ook hoe zuidelijker de wijnregio, hoe groter de kans een maceration tegen het lijf te lopen. Eén van de historische wijnregio’s en oudste AOC’s in Frankrijk, Tavel, in de Zuidelijke Rhône, staat hier al eeuwenlang bekend voor. Niet voor niets timmeren ze succesvol aan haar way back hier. Of wat dacht je van rosé’s uit Palette, Provence, of Irouléguy, in de Sud-Ouest? Of de aardse rosado’s uit Rioja, Spanje. Of Chiaretto, uit Bardolino? Of, onder het motto ‘save the best for last’; een Cerasuolo, uit centraal- of zuid-Italië?!
Op die laatste, Cerasuolo, zou ik graag nog even willen inzoomen. Subjectief als ik ben. De naam verwijst naar de diepe kersenrode kleur en is absoluut niet gelinkt aan de druif. Zo moet een Cerasuolo d’Abruzzo, uit de regio Abruzzo, voor minstens 85% op basis van de druif Montepulciano zijn, terwijl de meeste viticultori opteren voor een mono-cèpage Montepulciano. Deze rosati zijn aromatisch, vlezig en ultra-umami en, als je naar mijn bescheiden mening vraagt, the best buys in de wondere wereld van rosé, zoals die van Tiberio. Overigens één van de redenen dat we in onze pollekes van geluk mogen wrijven dat we misschien wel één der sterkste Cerasuolo’s van Italië mogen vertegenwoordigen in België!
Hieronder een shortlist van tien (dark) rosé’s welke je deze zomer simpelweg moet geproefd hebben. Zoals steeds geldt all opinions stated are my own, en zonder mezelf te limiteren tot onze eigen portfolio (!) ;
-
nv Rosé de Saignée, Larmandier-Bernier - Champagne, Frankrijk
-
2022 Clarè, G.D. Vajra - Langhe Nebbiolo DOC, Italië
-
2022 Cerasuolo d’Abruzzo, Tiberio - Cerasuolo d’Abruzzo DOC, Italië
-
2022 Radice, Paltrinieri - Lambrusco di Sorbara DOC, Italië
-
2022 Rosé, Triennes by Dujac & DRC - Mediterranée IGP, Frankrijk
-
2021 Rosé, Château Simone - Palette AOC, Frankrijk
-
2021 Rosato, Bonavita - Faro DOC, Italië
-
2021 Rosé, Domaine Tempier - Bandol AOC, Frankrijk
-
2021 Rosato, Silvia Zucchi - Lambrusco di Sorbara DOC, Italië
-
2020 Tavel, Château de Trinquevedel - Tavel AOC, Frankrijk
-
2020 Chiar’Otto, Villa Calicantus - Bardolino Chiaretto Superiore DOC, Italië
